Η ΦΛΥΑΡΟΥΛΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΤΣΙΡΚΟ

Καλή σας μέρα.
Και τι όμορφη μέρα που είναι πραγματικά σήμερα.
Ένας υπέροχος ολοζώντανος ήλιος έχει ανέβει στον ουρανό σας και φωτίζει ολόκληρη την πόλη που απλώνεται από κάτω μου.
Κάνει αρκετή ζέστη κι όλοι σας κυκλοφορείτε με ελαφρά ρούχα που για να ταιριάζουν με την χαρά του φωτός είναι τα περισσότερα ανοιχτόχρωμα.
Χαρωπά κόκκινα, παιχνιδιάρικα κίτρινα, ανοιχτά γαλάζια και λευκά.
Οι δρόμοι από εδώ ψηλά που βρίσκομαι πετώντας μοιάζουν να είναι στρωμένοι με ένα πολύχρωμο χαλί.

Βλέπω πολλά παιδιά σήμερα στους δρόμους αλλά και πολλούς μεγάλους.
Δεν είναι Κυριακή, είδατε μέχρι και τις ημέρες τις εβδομάδας ξέρω, άρα θα πρέπει να είναι κάποια από τις γιορτές που τις ονομάζεται και αργίες.
Αν θυμάμαι καλά αργία είναι μια μέρα που οι μεγάλοι δεν δουλεύουν και οι μικροί δεν πηγαίνουν σχολείο. Και μιας και το σχολείο σας είναι η δουλειά των μικρών, αργία είναι η ημέρα που δεν δουλεύει κανείς.
Μου αρέσουν οι αργίες, όχι γιατί δεν έχω να κάνω τίποτα, αλλά ακριβώς γιατί μπορώ να κάνω πολλά από αυτά που δεν μπορώ να κάνω τις άλλες μέρες. Για τον ίδιο λόγο νομίζω πως αρέσουν και σε σας.
Για να δούμε ποιόν θα διαλέξουμε σήμερα για να του κάνουμε παρέα στα όσα θα δει και θα μάθει. Νομίζω πως είμαι ήδη πολύ τυχερή.
Ακριβώς από κάτω μου περνάει ένα χαριτωμένο αγοράκι με καστανά μαλλιά και μάτια, γυαλιά και ένα όμορφο κόκκινο φανελάκι πάνω από το τζην παντελόνι του.
Η μητέρα του κι ο πατέρας του τον κρατάνε από τα χέρια καθώς διασχίζουν τον δρόμο. Πάντα πρέπει να περνάτε τους δρόμους σας με τους γονείς σας και πάντα κρατώντας τους σφιχτά από το χέρι.
Έχετε πολλά αυτοκίνητα μιας και δεν έχετε φτερά σαν εμάς για να πηγαινοέρχεστε και τα καημένα είναι φτιαγμένα για να τρέχουν.
Οι οδηγοί τους πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί αλλά το ίδιο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε κι εμείς.
Κατεβαίνω χαμηλότερα και κάθομαι απαλά απαλά στον ώμο του μικρού μου φίλου.
Μα ναι !!!!
Είμαι όντως πολύ τυχερή σήμερα.

Οι γονείς του Νικόλα θα τον πάνε για πρώτη φορά στο τσίρκο.
Νοιώθω πόσο χαρούμενος είναι, και άλλο τόσο είμαι κι εγώ. Δεν έχω πάει ούτε κι εγώ ξανά σε ένα τσίρκο κι είμαι ανυπόμονη να δω όλα αυτά που έχω ακούσει από άλλους στο μανιταρένιο μου χωρίο.
Η μητέρα του Νικόλα του μιλάει για τα ζώα που θα δούμε εκεί, μερικά από τα οποία είναι από χώρες τόσο μακρινές όσο περίπου και η δικιά μου. Του εξηγεί πόσο πρέπει να φροντίζουμε και να αγαπάμε τα ζώα ακόμα κι εκείνα που δεν είναι ούτε τόσο όμορφα ούτε τόσο χρήσιμα όσο κάποια άλλα.
Συμφωνώ μαζί της. Κάθε ζώο έχει και αισθήσεις για να νοιώσει τον πόνο –που ποτέ δεν πρέπει να προκαλούμε- αλλά και αισθήματα για να καταλαβαίνει πότε του φερόμαστε καλά και πότε όχι.
Ο μπαμπάς του αναλαμβάνει να του εξηγήσει πως πρέπει να περιμένουν στην ουρά υπομονετικά μέχρι να βγάλουν τα εισιτήρια τους και μέχρι σιγά σιγά οι άνθρωποι του τσίρκου να τους βάλουν στις θέσεις τους.
Του εξηγεί επίσης πως πρέπει να δει όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα που θα δει εκεί χωρίς να κάνει φασαρία και χωρίς να ενοχλεί τους διπλανούς του και πως αν θέλει να ρωτήσει οτιδήποτε να το κάνει αμέσως.
Θυμάστε τι είπαμε για τις ερωτήσεις ; Είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθει κανείς κάτι αρκεί να ρωτάει με όμορφο τρόπο.
Αν και καμιά φορά όταν είμαστε με πολύ κόσμο είναι καλύτερα να περιμένουμε και να ρωτήσουμε αυτό που θέλαμε αργότερα. Έτσι θα μπορέσουν να μας εξηγήσουν καλύτερα και δεν θα ενοχλήσουμε πραγματικά κανέναν.
Η διαδρομή για το τσίρκο είναι μικρή και φτάνουμε σύντομα.
Είμαι ενθουσιασμένη.

Μια πελώρια τέντα με τεράστιες λευκές και πράσινες ρίγες υψωνόταν μέχρις εκεί που δύσκολα πια την έβλεπε κανείς. Πρέπει να περιείχε όλα εκείνα τα θαύματα που είχαμε έρθει να δούμε μιας κι όλοι πήγαιναν προς τα εκεί.
Όλος ο χώρος γύρω από την τέντα έμοιαζε με μεγάλο πανηγύρι.
Οι μπαλoνάδες χαμογελούσαν στα παιδιά και έκανα βόλτες πάνω κάτω για να φανούν τα πολύχρωμα μπαλόνια τους από όλες τις πλευρές. Οι κουλουράδες θα πρέπει να είχαν κλείσει την μύτη τους, αλλιώς δεν μπορώ να καταλάβω πως άντεχαν και δεν έτρωγαν μόνοι τους τα μοσχομυρωδάτα τους κουλούρια.
Πολλά παιδάκια γκρίνιαζαν πραγματικά πολύ άσχημα για να κάνουν τους γονείς τους να τους αγοράσουν κάτι από όλα αυτά.
Χαίρομαι γιατί ο μικρός μου φίλος ήταν πολύ ευγενικός όταν ζήτησε ένα ζαχαρωμένο μήλο και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που οι γονείς του αναγνωρίζοντας τους καλούς του τρόπους του το πήραν αμέσως.
Ίσως αργότερα όταν το ανοίξει προσεκτικά να πάρω κι εγώ έναν μικρό κόκκο ζάχαρης αλλά πρέπει να θυμηθώ να πλύνω καλά καλά τα δόντια μου το βράδυ στο μανιταροχωριό.Η ζάχαρη είναι πολύ νόστιμη και μου αρέσει όπως σε όλα τα παιδάκια –παιδάκι είμαι κι εγώ- αλλά δεν κάνει να μένει στα δόντια μας.
Κι ο καλύτερος τρόπος να την ευχαριστιόμαστε χωρίς να μας κάνει κανένα κακό στα δοντάκια μας είναι να τα φροντίζουμε καθημερινά.
Ο Νικόλας έχει κάτασπρα δοντάκια κι όμορφο χαμόγελο και πρέπει να ακολουθεί τον κανόνα αυτόν με μεγάλη προσοχή.
Χαίρομαι.
Χαίρομαι επίσης πάρα πολύ για τον καλό χαρακτήρα που έδειξε ο φίλος μου όλη την ώρα –πραγματικά βαρετή- που έπρεπε να περιμένει για να βγάλουν τα εισιτήρια τους, και να μπουν στην μεγάλη τέντα.
Πολλά παιδάκια και αρκετοί μεγάλοι δυστυχώς βιάζονταν, θύμωναν και καμιά φορά έσπρωχναν τους μπροστινούς τους ή γκρίνιαζαν συνεχώς γιατί τους φαινόταν πως όλα γίνονταν πολύ αργά.
Α !! Είναι μεγάλη αγένεια όλα αυτά και δεν μου αρέσουν καθόλου.
Όλα τα πράγματα όταν γίνονται με μια σειρά και με μια τάξη γίνονται πάντα πολύ πολύ καλύτερα και είναι συχνά προτιμότερο να περιμένει κανείς παρά να θέλει να τα κάνει όλα μαζί βιαστικά.
Σκέφτηκα μάλιστα να μαλώσω ένα κοριτσάκι που έλεγε συνεχώς πόσο πολύ βιάζεται αλλά με την ψιλή φωνούλα μου δεν θα με άκουγε.
Ευτυχώς ο μεγάλος κύριος που ήταν μαζί της, ο παππούς της μάλλον, της εξήγησε αυτά που είπα κι εγώ προηγουμένως και η Ελενίτσα, έτσι έλεγαν το κοριτσάκι, σταμάτησε αμέσως.
Μπήκαμε στην πελώρια τέντα και ακολουθήσαμε την ευγενική κυρία με την όμορφη γκρίζα στολή που μας έδειξε τις θέσεις μας.
Ο κόσμος έμπαινε συνέχεια από τις πόρτες τις μεγάλης τέντας και καθόταν στις θέσεις που κύκλωναν έναν μεγάλο άδειο χώρο στο κέντρο της. Σε λίγη ώρα όλες οι θέσεις ήταν γεμάτες.
Κόντευα να τρελαθώ από τη χαρά μου. Ο Νικόλας το ίδιο.
Περίμενα να δω ζώα, ακροβάτες, ταχυδακτυλουργούς, κλόουν, αμαζόνες, ισορροπιστές και όλα εκείνα που είχα ακούσει πως βλέπει κανείς σε ένα τσίρκο.
Μα γιατί δεν αρχίζουν ακόμα ;
Α….να.
Έσβησαν τα φώτα, ξεκινάμε.
Είδα τόσα πολλά εκεί στις 2 ώρες που κράτησε η παράσταση που είναι αδύνατον να σας τα πω όλα. Μερικά όμως ήταν πραγματικά τόσο εντυπωσιακά που δεν μπορώ παρά να σας τα πω όπως ακριβώς θα τα πω και στους άλλους όταν γυρίσω στο χωριουδάκι μου.
Μου άρεσαν πάρα πολύ τα άλογα.
Ήταν πολύ όμορφα με τα χρυσά τους γκέμια και τις αστραφτερές τους σέλες και τόσο μα τόσο καλά εκπαιδευμένα που έφτανε μια απλή λέξη από την κυρία που τα κατεύθυνε για να κάνουν του κόσμου τους όμορφους σχηματισμούς.
Έτρεχαν, σταματούσαν απότομα κι άλλαζαν πορεία, στέκονταν και περπατούσαν μόνο στα πίσω τους πόδια, κουνούσαν το κεφάλι τους σαν να συνομιλούσαν μεταξύ τους, χλιμίντριζαν, έκανα χορευτικές φιγούρες κι ύστερα ξαναέτρεχαν γύρω γύρω για να μπορούν όλοι να τα θαυμάζουν καλύτερα.
Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα όταν μπήκαν το ένα δίπλα στο άλλο πολύ πολύ κοντά από την άκρη της πίστας μέχρι το κέντρο της κι άρχισαν να τρέχουν με τέτοιο τρόπο που να κρατάνε τον σχηματισμό τους.
Είμαι σίγουρη πως αυτά που ήταν έξω έξω κουράστηκαν αρκετά περισσότερο τρέχοντας για να προλάβουν τα άλλα που ήταν στο κέντρο και που έκανα απλά μικρά βηματάκια.
Από όλα τα ζώα που είδα τα μεγαλύτερα και τα πιο εντυπωσιακά ήταν οι Ελέφαντες. Άκουσα τον πατέρα του Νικόλα να του λέει πως έρχονται από μια μεγάλη χώρα που λέγεται Αφρική και στην οποία κάνει συνέχει πάρα πολύ ζέστη.
Πόσο μεγάλοι ήταν. Ακόμα κι ένα μικρό ελεφαντάκι που έτρεχε κρατώντας με την μεγάλη του μύτη, προβοσκίδα άκουσα πως το λένε, την μητέρα του από την ουρά ήταν σχεδόν τόσο μεγάλο όσο το μικρότερο από τα άλογα που είχαμε δει πιο πριν.
Δεν έτρεχαν γρήγορα τόσο μεγάλοι που ήταν κι ήταν λίγο αστείοι με τα μεγάλα τους αυτιά και τα τεράστια δόντια τους που αν άκουσα σωστά ανάμεσα από τα χειροκροτήματα τα λένε χαυλιόδοντες.
Έκαναν όμως κόλπα που μόνο θαυμάσια μπορώ να τα πω και μου άρεσαν πολύ. Ειδικά όταν ο μεγαλύτερος από αυτούς ανέβηκε σε μια γιγαντιαία μπάλα και την κύλησε με τα πόδια τους χωρίς να πέσει από την μια άκρη της πίστας στην άλλη. Εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς πόσο μεγάλος ήταν.
Αν τα ζώα έκανα θαυμαστά κόλπα τότε τι να πει κανείς για τους ανθρώπους του τσίρκου. Οι Κλόουν ήταν τόσο αστείοι που πολλές φορές από τα δυνατά του γέλια ο μικρός μου φίλος με έριξε από τον ώμο του.
Έτρεχαν πάνω κάτω, πείραζαν ο ένας τον άλλον, έκαναν πως έπεφταν και χτυπούσαν πλησίαζαν τα παιδιά στις πρώτες θέσεις και τα έκαναν να γελούν.
Κάθε ένας από αυτούς φορούσε πολύ αστεία πολύχρωμα ρούχα και τεράστια παπούτσια πολλές φορές παράταιρα μεταξύ τους.
Όλοι είχαν τα πρόσωπα τους βαμμένα με λαμπερά χρώματα και όλοι μα όλοι έδειχνα να το ευχαριστιούνται τόσο μα τόσο πολύ. Οι ακροβάτες με τρόμαξαν λίγο τόσο ψηλά που βρίσκονταν.
Ακόμα κι εγώ που έχω φτερά και μπορώ να πετάω πολλές φορές φοβάμαι τόσο ψηλά. Εκείνοι όμως έμοιαζαν να είναι γεννημένοι πάνω στις κούνιες που ήταν κρεμασμένες από την οροφή της τεράστιας τέντας και που είμαι σίγουρη πως τις λένε αιώρες.
Το άκουσα από τον παππού της Ελενίτσας που είχε καθίσει δίπλα μας. Ένα πράγμα που πρέπει να θυμάμαι και που το άκουσα κι αυτό από τον παππού της Ελενίτσας είναι πως όλα αυτά που κάνουν οι ακροβάτες και οι ισορροπιστές δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολα όσο κι αν φαίνονται πως είναι.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφιερώσει πολλές ώρες για να μάθουν να κάνουν όλα αυτά που τους βλέπουμε να κάνουν και τα έχουν μάθει από μεγαλύτερους και εμπειρότερους από αυτούς.
Ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε και να νομίζουμε πως μπορούμε έτσι απλά να τα κάνουμε κι εμείς κι αν δοκιμάσουμε το πιο πιθανό είναι να χτυπήσουμε και μάλιστα πολύ. Θα πρέπει να το θυμάμαι αυτό κι ελπίζω να το θυμάται καλά και η Ελενίτσα που την είδα πολύ ενθουσιασμένη.
Όταν βγήκαμε από την τέντα είχα τόσο πολλά να πω στους άλλους στο μανιταροχωριό που βιαζόμουν να φύγω.
Έμεινα όμως λίγο παραπάνω για να ευχαριστήσω τον μικρό μου φίλο για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα.
Και ξέρετε κάτι ;
Μου άρεσε πάρα πολύ που και ο ίδιος ο Νικόλας ευχαρίστησε πρώτα τους γονείς του που τον πήγαν στο τσίρκο και αμέσως μετά άρχισε να τους ρωτάει όλα εκείνα που ήθελε από ώρα να ρωτήσει για όσο είχε δει.
Το βράδυ στο χωριό όλοι με άκουγαν με προσοχή.
Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ με όλα εκείνα τα χρώματα, τα σχήματα και τις κινήσεις που πρέπει να μιλούσα ασταμάτητα για πολύ ώρα.
Είμαι σίγουρη πως δεν τους πείραξε και πολύ μιας και όλοι στο τέλος της διήγησης μου δήλωσαν πως με την πρώτη ευκαιρία θα πάνε κι εκείνοι να δουν από κοντά αυτό το τόσο υπέροχο θέαμα.
Πάντως, κανείς από εμάς όσο κι αν το σκεφτήκαμε, όσο κι αν βασανίσαμε το μικρό μας μυαλό, δεν μπόρεσε να καταλάβει πως χώρεσε ολόκληρος λαγός σε ένα τόσο δα καπέλο.

Δημήτρης Μπαλτάς

--
Posted By hamomilaki ♀ to Το χαμομηλάκι at 3/06/2007 07:59:00 μμ