Η ιερή ζεστή σιωπή,
η ντυμένη μόνο ανάσες
και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές
μεταμορφώνεται…
Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή
και σκιρτά έναν …πόνο…,
έναν πόνο δυνατό που προκαλεί ρίγος…,
αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά…
Μια μελωδία…τι μελωδία…
τι ήχοι ακούγονται…τι στίχοι…
Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,…
μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη,
χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…
Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…
«…Οίμοι θείον τέκνον,οίμοι το φως του κόσμου,
τι έδυς εξ οφθαλμών μου, ο αμνός του Θεού ;…
Η μούσα η βυζαντινή πλησιάζει στο σκοτάδι …
"Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος.."
Έρχεται από ψηλά με βήματα αέρινα…ντυμένη στα πορφυρά…
"..Η ρομφαία φευ μοι, της πικράς σου σφαγής,
την καρδίαν μου διέρχεται άναρχε,
ω καινότατον μυστήριον, Υιέ..."
Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου,
καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς,
ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου
καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς
τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,
κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο,
το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά,
στρατός και με πατάει
κ' εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει.
''Να'χα τ' αθάνατο νερό, ψυχή καινούργια να'χα,
να σου 'δινα, να ξύπναγες για μια στιγμή μονάχα,
Να δεις, να πεις, να το χαρείς ακέριο τ' όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο κοντά σου, στο πλευρό σου.
…………………………………………….
Κι αν είν' τα πόδια μου λιγνά, μπορώ να πορπατήσω
κι αν κουραστείς, στον κόρφο μου, γλυκά θα σε κρατήσω".
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ
--
Ανακοινώθηκε Από τον/τη Melissa στο Το χαμομηλάκι τη 4/06/2007 07:39:00 πμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου