Ο χαρακτήρας των νέων

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΤΕΧΝΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ 1389a3 – 1389b12

Μτφρ. Δ. Λυπουρλής. 2002. Αριστοτέλης. Ρητορική. Θεσσαλονίκη: Ζήτρος.

οἱ μὲν οὖν νέοι τὰ ἤθη εἰσὶν ἐπιθυμητικοί, καὶ οἷοι ποιεῖν ὧν ἂν ἐπιθυμήσωσι…., εὐμετάβολοι δὲ καὶ ἁψίκοροι πρὸς τὰς ἐπιθυμίας, καὶ σφόδρα μὲν ἐπιθυμοῦσι ταχέως δὲ παύονται (ὀξεῖαι γὰρ αἱ βουλήσεις καὶ οὐ μεγάλαι, ὥσπερ αἱ τῶν καμνόντων δίψαι καὶ πεῖναι), καὶ θυμικοὶ καὶ ὀξύθυμοι καὶ οἷοι ἀκολουθεῖν τῇ ὀργῇ. (10) καὶ ἥττους εἰσὶ τοῦ θυμοῦ· διὰ γὰρ φιλοτιμίαν οὐκ ἀνέχονται ὀλιγωρούμενοι, ἀλλ’ ἀγανακτοῦσιν ἂν οἴωνται ἀδικεῖσθαι. καὶ φιλότιμοι μέν εἰσιν, μᾶλλον δὲ φιλόνικοι (ὑπεροχῆς γὰρ ἐπιθυμεῖ ἡ νεότης, ἡ δὲ νίκη ὑπεροχή τις), καὶ ἄμφω ταῦτα μᾶλλον ἢ φιλοχρήματοι,… καὶ οὐ κακοήθεις ἀλλ’ εὐήθεις διὰ τὸ μήπω τεθεωρηκέναι πολλὰς πονηρίας, καὶ εὔπιστοι διὰ τὸ μήπω πολλὰ ἐξηπατῆσθαι, καὶ εὐέλπιδες· ὥσπερ γὰρ οἱ οἰνωμένοι, οὕτω διάθερμοί εἰσιν οἱ νέοι ὑπὸ τῆς φύσεως· ἅμα δὲ καὶ διὰ (20) τὸ μὴ πολλὰ ἀποτετυχηκέναι. καὶ ζῶσι τὰ πλεῖστα ἐλπίδι· ἡ μὲν γὰρ ἐλπὶς τοῦ μέλλοντός ἐστιν ἡ δὲ μνήμη τοῦ παροιχομένου, τοῖς δὲ νέοις τὸ μὲν μέλλον πολὺ τὸ δὲ παρεληλυθὸς βραχύ· τῇ γὰρ πρώτῃ ἡμέρᾳ μεμνῆσθαι μὲν οὐδὲν οἷόν τε, ἐλπίζειν δὲ πάντα. καὶ εὐεξαπάτητοί εἰσι διὰ τὸ εἰρημένον (25) (ἐλπίζουσι γὰρ ῥᾳδίως), καὶ ἀνδρειότεροι (θυμώδεις γὰρ καὶ εὐέλπιδες, ὧν τὸ μὲν μὴ φοβεῖσθαι τὸ δὲ θαρρεῖν ποιεῖ· οὔτε γὰρ ὀργιζόμενος οὐδεὶς φοβεῖται, τό τε ἐλπίζειν ἀγαθόν τι θαρραλέον ἐστίν), καὶ αἰσχυντηλοί (οὐ γάρ πω καλὰ ἕτερα ὑπολαμβάνουσιν, ἀλλὰ πεπαίδευνται ὑπὸ τοῦ νόμου μόνον), καὶ (30) μεγαλόψυχοι (οὐ γὰρ ὑπὸ τοῦ βίου πω τεταπείνωνται, ἀλλὰ τῶν ἀναγκαίων ἄπειροί εἰσιν, καὶ τὸ ἀξιοῦν αὑτὸν μεγάλων μεγαλοψυχία· τοῦτο δ’ εὐέλπιδος). καὶ μᾶλλον αἱροῦνται πράττειν τὰ καλὰ τῶν συμφερόντων· τῷ γὰρ ἤθει ζῶσι μᾶλλον ἢ τῷ λογισμῷ, ἔστι δὲ ὁ μὲν λογισμὸς τοῦ συμφέροντος ἡ δὲ (35) ἀρετὴ τοῦ καλοῦ. καὶ φιλόφιλοι καὶ φιλέταιροι μᾶλλον τῶν [1389b] ἄλλων ἡλικιῶν διὰ τὸ χαίρειν τῷ συζῆν καὶ μήπω πρὸς τὸ συμφέρον κρίνειν μηδέν, ὥστε μηδὲ τοὺς φίλους. καὶ ἅπαντα ἐπὶ τὸ μᾶλλον καὶ σφοδρότερον ἁμαρτάνουσι, παρὰ τὸ Χιλώνειον (πάντα γὰρ ἄγαν πράττουσιν· φιλοῦσι γὰρ ἄγαν καὶ (5) μισοῦσιν ἄγαν καὶ τἆλλα πάντα ὁμοίως), καὶ εἰδέναι ἅπαντα οἴονται καὶ διισχυρίζονται (τοῦτο γὰρ αἴτιόν ἐστιν καὶ τοῦ πάντα ἄγαν), καὶ τὰ ἀδικήματα ἀδικοῦσιν εἰς ὕβριν, καὶ οὐ κακουργίαν. καὶ ἐλεητικοὶ διὰ τὸ πάντας χρηστοὺς καὶ βελτίους ὑπολαμβάνειν (τῇ γὰρ αὑτῶν ἀκακίᾳ τοὺς πέλας (10) μετροῦσιν, ὥστε ἀνάξια πάσχειν ὑπολαμβάνουσιν αὐτούς), καὶ φιλογέλωτες, διὸ καὶ φιλευτράπελοι· ἡ γὰρ εὐτραπελία πεπαιδευμένη ὕβρις ἐστίν.

Οι νέοι λοιπόν ―για να μιλήσουμε για τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα τους― έχουν έντονες επιθυμίες και είναι άξιοι να κάνουν αυτά που επιθυμούν…. Αλλάζουν εύκολα επιθυμίες και τις χορταίνουν γρήγορα: οι επιθυμίες τους είναι σφοδρές, ξεθυμαίνουν όμως γρήγορα γιατί η όρεξή τους για κάτι είναι έντονη, διαρκεί όμως λίγο, όπως ακριβώς η δίψα και η πείνα ―κάθε λίγο και λιγάκι― των αρρώστων. Παραφέρονται εύκολα, είναι ευέξαπτοι και ρέπουν στο να αφήνονται να παρασυρθούν από το θυμό τους. Δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στις παρορμήσεις τους· γιατί η αγάπη τους για την τιμή τούς κάνει να μη μπορούν να ανεχθούν την περιφρόνηση, αλλά αγανακτούν όταν πιστεύουν ότι αδικούνται. Αγαπούν τις τιμές, πιο πολύ όμως αγαπούν τη νίκη· γιατί οι νέοι θέλουν να υπερέχουν, και η νίκη είναι μια περίπτωση υπεροχής. Η αγάπη τους για τα δύο αυτά είναι μεγαλύτερη από την αγάπη τους για το χρήμα: η αγάπη τους για το χρήμα είναι πολύ μικρή…. Ο χαρακτήρας τους είναι τέτοιος που να μη βλέπουν την κακή όψη των πραγμάτων, αλλά την καλή· ο λόγος είναι ότι τα μάτια τους δεν έχουν ακόμη δει πολλές κακίες. Είναι, επίσης, ευκολόπιστοι, γιατί δεν ήταν πολλές ως τώρα οι φορές που έπεσαν θύματα απάτης. Αντιμετωπίζουν, επίσης, τη ζωή με αισιοδοξία· γιατί όπως αυτοί που έχουν πιει πολύ κρασί, έτσι ακριβώς και οι νέοι έχουν μέσα τους, από την ίδια τους τη φύση, μια θέρμη ― την ίδια, βέβαια, στιγμή και γιατί δεν έχουν ακόμη γνωρίσει πολλές αποτυχίες. Ζουν κυρίως με την ελπίδα· ο λόγος είναι ότι η ελπίδα σχετίζεται με το μέλλον, ενώ η μνήμη με το παρελθόν, και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό· στην αρχή, πράγματι, της ζωής του δεν έχει κανείς να θυμάται τίποτε, έχει όμως περιθώριο να ελπίζει τα πάντα. Για τον λόγο αυτό είναι και ευεξαπάτητοι, επειδή εύκολα δημιουργούν μέσα τους ελπίδες. Έχουν, επίσης, θάρρος ― περισσότερο αυτοί από τους άλλους· ο λόγος είναι ότι παραφέρονται εύκολα και είναι γεμάτοι από ελπίδες· η πρώτη από τις ιδιότητες αυτές τους κάνει να μη φοβούνται, ενώ η δεύτερη τους κάνει θαρραλέους: κανένας δεν αισθάνεται φόβο όσο κατέχεται από οργή, και η ελπίδα για κάτι καλό δίνει στον άνθρωπο θάρρος. Είναι, επίσης, συνεσταλμένοι και ντροπαλοί: έχοντας ανατραφεί αποκλειστικά με βάση τους καθιερωμένους κανόνες του κοινωνικού τους περιβάλλοντος δεν φαντάζονται ακόμη ότι υπάρχουν και άλλα όμορφα πράγματα. Είναι, επίσης, μεγαλόψυχοι· γιατί η ζωή δεν τους ταπείνωσε ακόμη, ούτε και δοκίμασαν τη δύναμη της ανάγκης, και το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων είναι μεγαλοψυχία ― αυτό πάλι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που είναι γεμάτος μέσα του από ελπίδες. Προτιμούν, επίσης, να κάνουν όμορφα μάλλον πράγματα παρά πράγματα που τους συμφέρουν· ο λόγος είναι ότι τη ζωή τους τη ρυθμίζουν πιο πολύ οι κανόνες του ηθικού χαρακτήρα παρά ο υπολογισμός: ο υπολογισμός σχετίζεται με το συμφέρον, ενώ η αρετή με το ωραίο. Αγαπούν, επίσης, τους φίλους τους και τους συντρόφους τους περισσότερο από ό,τι αυτοί που βρίσκονται σε άλλες ηλικίες, για τον λόγο ότι είναι μια ευχαρίστηση γι' αυτούς να ζουν συντροφιά με άλλους, αλλά και γιατί δεν υπάρχει ακόμη τίποτε που να το κρίνουν με βάση το συμφέρον ― άρα ούτε και τους φίλους τους. Όλα τους τα σφάλματα έχουν την αρχή τους στην υπερβολή και στη σφοδρότητά τους ― κατά παράβαση, βέβαια, του λόγου του Χίλωνα· πραγματικά, ό,τι κάνουν, το κάνουν σε υπερβολικό βαθμό: αγαπούν σε υπερβολικό βαθμό, μισούν σε υπερβολικό βαθμό, το ίδιο και όλα τα άλλα. Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα, και είναι βέβαιοι για όλα πεισματικά αυτό είναι και η αιτία που ό,τι κάνουν το κάνουν σε βαθμό υπερβολικό. Και οι αδικίες που κάνουν έχουν σχέση με τη διάθεσή τους να προσβάλουν, όχι με τη διάθεσή τους να κάνουν κακό. Αισθάνονται, επίσης, εύκολα οίκτο, για τον λόγο ότι θεωρούν όλους τους ανθρώπους καλούς ή καλύτερους από αυτό που πράγματι είναι: μετρώντας τους πλησίον τους με μέτρο τη δική τους α–κακία καταλήγουν να θεωρήσουν πως ό,τι παθαίνει ο άλλος, το παθαίνει δίχως να το αξίζει. Τους αρέσουν επίσης τα γέλια και οι χαρές, γι αυτό και είναι πειραχτήρια· γιατί ο αστεϊσμός είναι μια εξευγενισμένη μορφή προσβολής.

Παραθέτουμε ακόμη μία μετάφραση του εξαίσιου αυτού κειμένου, από τον αείμνηστο Ηλία Ηλιού.

Μτφρ. Η. Φ. Ηλιού. 1984. Η Ρητορική του Αριστοτέλη. Αθήνα: Κέδρος.

Τώρα θα μιλήσουμε για τα ήθη. Ας εξετάσουμε σε ποιες ψυχικές καταστάσεις βρίσκονται οι άνθρωποι, ανάλογα με τα πάθη τους, τις ιδιότητες, την ηλικία και την καλή ή κακή τύχη. Ονομάζω πάθη την οργή, την επιθυμία και τα παρόμοια, για τα οποία μιλήσαμε προηγουμένως και ιδιότητες τις αρετές και τις κακίες. Ασχοληθήκαμε και πρωτύτερα μ' αυτές και εκθέσαμε τι τάσεις έχουν και τι πράξεις εκτελούν, ανάλογα με τις ιδιότητές τους. Ηλικίες πάλι είναι η νεανική, η ανδρική και η γεροντική. Τέλος ονομάζω τύχη την καταγωγή, τον πλούτο, τις διάφορες ικανότητες, καθώς και τα αντίθετά τους και γενικά την ευτυχία και τη δυστυχία.
Σχετικά με τα ήθη, οι νέοι αισθάνονται σφοδρές επιθυμίες και μπορούν να εκπληρώσουν εκείνο που επιθυμούν. Από τις επιθυμίες πάλι, που σχετίζονται με το σώμα αισθάνονται κυρίως τις ερωτικές και δεν μπορούν να κυριαρχήσουν επάνω τους. Είναι ευμετάβλητοι και γρήγορα χορταίνουν με κείνα που επιθύμησαν και γι' αυτό ενώ δοκιμάζουν σφοδρές επιθυμίες, πολύ γρήγορα αδιαφορούν. Επειδή η θέλησή τους, ενώ είναι έντονη δεν είναι ταυτόχρονα και μεγάλη ― όπως συμβαίνει στον άρρωστο με την πείνα και με τη δίψα. Έχουν ροπή προς την οργή, παραφέρονται εύκολα και ακολουθούν εκείνο που αποφάσισαν πάνω στο θυμό τους, χωρίς να μπορούν να συγκρατηθούν. Και τούτο, επειδή από εγωισμό δε δέχονται την περιφρόνηση και αγανακτούν όταν νομίζουν πως αδικούνται. Αγαπούν τις τιμές κι ακόμα πιο πολύ τη νίκη, επειδή τα νιάτα θέλουν να υπερέχουν και η νίκη είναι ένα είδος υπεροχής. Αγαπούν αυτά τα δύο πιο πολύ παρά το χρήμα ή ―καλύτερα― δεν τους ενδιαφέρει το χρήμα ολότελα, επειδή ακόμα δεν έχουν δοκιμάσει τι θα πει φτώχεια κι αυτό εκφράζει το γνωστό απόφθεγμα του Πιττακού για τον Αμφιάραο.
«Μα εσύ δεν είχες ακόμα δοκιμάσει τον έρωτα προς το χρήμα, πώς λοιπόν τα χέρια σου ήταν έτοιμα να αρπάξουν;»
Οι νέοι δεν έχουν κακές διαθέσεις. Είναι μάλλον καλοί, επειδή δεν είδαν ακόμη πολλά παραδείγματα διεφθαρμένων ανθρώπων. Είναι ευκολόπιστοι, επειδή ακόμα δεν τους έχουν εξαπατήσει συχνά. Είναι γεμάτοι ελπίδες κι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση τούς έχει προικίσει με κάποιο είδος θέρμης, σαν εκείνη που νιώθουν αυτοί που έχουνε πιει πολύ κρασί. Αλλά η ιδιότητά τους αυτή οφείλεται και στο ότι δεν έχουν ακόμα δοκιμάσει πολλές αποτυχίες. Ζούνε κυρίως με την ελπίδα, επειδή η ελπίδα αφορά το μέλλον, ενώ η ανάμνηση το παρελθόν. Και για τους νέους το μέλλον είναι μεγάλο, ενώ το παρελθόν μικρό. Αλήθεια, στην αρχή της ύπαρξης δεν μπορεί να υπάρξει καμιά ανάμνηση, ενώ όλες οι ελπίδες επιτρέπονται. Και γι' αυτό το λόγο εύκολα εξαπατώνται, επειδή και εύκολα σχηματίζουν ελπίδες. Και επειδή ρέπουν προς την οργή και προς την ελπίδα, είναι γενναίοι επειδή η μια ιδιότητά τους συντελεί στο να μη φοβούνται, ενώ η άλλη τους δίνει θάρρος. Αλήθεια, κανένας δε φοβάται όταν είναι θυμωμένος, ενώ η ελπίδα της επιτυχίας μάς κάνει θαρραλέους. Είναι ντροπαλοί, επειδή ξέρουν μόνο εκείνα που έχουν διδαχθεί σύμφωνα με τους νόμους και δεν υποθέτουν πως υπάρχουν κι άλλα ευχάριστα πράγματα. Είναι μεγαλόψυχοι, επειδή δεν τους ταπείνωσε ακόμα ο αγώνας της ζωής, ούτε δοκίμασαν ανάγκες. Εξάλλου όποιος πιστεύει πως είναι άξιος μεγάλων πραγμάτων είναι και μεγαλόψυχος. Αυτό όμως το πιστεύουν όσοι έχουν πολλές ελπίδες.
Προτιμούν να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό, κι ενώ αυτός, λογαριάζει το συμφέρον, η αρετή λογαριάζει το ωραίο. Οι νέοι αγαπούν τους φίλους τους και τους συντρόφους τους πιο πολύ, παρά όσοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία και τούτο, επειδή νιώθουν μεγάλη ευχαρίστηση να ζουν μαζί με τους άλλους κι ακόμα δεν έχουν αρχίσει να σχηματίζουν κρίσεις με βάση το συμφέρον τους για κανένα πράγμα, λοιπόν ούτε και για τους φίλους τους. Όλα τα σφάλματά τους προέρχονται από την υπερβολή, επειδή οι νέοι δεν τηρούν το λόγο του Χίλωνα (μηδέν άγαν). Αλήθεια, υπερβάλλουν σε όλα. Αγαπούν υπερβολικά, μισούν υπερβολικά και το ίδιο συμβαίνει και για όλες τις άλλες πράξεις τους. Πιστεύουν πως ξέρουν τα πάντα κι ανακατεύονται στα πάντα και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι υπερβολικοί. Αν συμβεί να διαπράξουν κάποιο αδίκημα, αυτό οφείλεται στην αυθάδεια και όχι σε κακία. Αισθάνονται εύκολα οίκτο, επειδή θεωρούν όλους τους ανθρώπους απλούς και ενάρετους. Αλήθεια κρίνουν τους άλλους με τη δική τους αθωότητα και γι' αυτό πιστεύουν ότι, κάτι που παθαίνει κάποιος άλλος, δεν αξίζει να το πάθει. Αγαπούν τα γέλια και γι' αυτό τους αρέσουν τα πειράγματα, όπου με ευγένεια στρέφονται κατά των άλλων.

Τα κείμενα είναι από την Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα 

Επιστροφή στο Χαμομηλάκι

Περί αλαζονείας

Από την Αντιγόνη του Σοφοκλή

στ.473-476

"ἀλλ᾽ ἴσθι τοι τὰ σκλήρ᾽ ἄγαν φρονήματα

πίπτειν μάλιστα, καὶ τὸν ἐγκρατέστατον

σίδηρον ὀπτὸν ἐκ πυρὸς περισκελῆ

θραυσθέντα καὶ ῥαγέντα πλεῖστ᾽ ἂν εἰσίδοις·"

Ελεύθερη απόδοση

Και ο σκληρός ο άνθρωπος, να ξέρεις,

πως πέφτει και συντρίβεται βαριά.

Δες το σκληρό το σίδερο, που μπήκε στη φωτιά

κι έγινε ατσάλι,

πώς, άμα πέσει από ψηλά,

σε χίλια κομμάτια σπάζει και τσακίζεται

Εσύ που έφτασες ψηλά, πολύ ψηλά, με μέσα άνομα,

και αλαζονεία γέμισες

πρόσεχε...,

το πέσιμό σου θα σε σε συντρίψει

και τίποτα, μα τίποτα

από σένα δε θα μείνει

Παιδοβασία: Τα πρόβλημα (δεν) είναι απλό

Αγαπητέ id65, είναι σεβαστή η άποψή σου, είσαι πατέρας πληγωμένος και παρόλα αυτά καλοπροαίρετος. Κι έτσι να είσαι, επειδή πάντα υπάρχει ελπίδα. Πάντα. (Βλέπε σχόλιο προηγούμενου ποστ).

Γνωρίζουμε την έρευνα του κυρίου Γιωτάκου. Ορέστης Γιωτάκος, MD, MSc, PhD, Ψυχίατρος, Πρόεδρος «Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης & Πρόληψης Σεξουαλικής Κακοποίησης». Είχαμε βρεθεί σε ένα Συνέδριο του, πέρυσι, παρότι είχαμε αντιρρήσεις για τον σκοπό του, (βλέπε άρθρο «Πως μπορώ να βοηθήσω»), στο Αμφιθέατρο Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, στο Κολωνάκι. Συμμετείχε και η ΜΚΟ «Αλληλεγγύη», γνωρίζετε, αυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος, δημιούργημα του μακαριστού Χριστόδουλου, επί Γενικού Διευθυντή κ. Φουρλεμάδη.

Τότε ο κ. Γιωτάκος έλεγε: «όλοι είμαστε είπε, όλοι υποψήφιοι παιδόφιλοι, αν ξεκινήσεις να βλέπεις, Εθίζεσαι»

Σαν το τσιγάρο, σαν το κάπνισμα, αν ξεκινήσεις να καπνίζεις, Εθίζεσαι.

Και στο «διάλλειμα» οι κύριοι του πάνελ κάλεσαν το ακροατήριο να επισκεφθεί ένα ιδιαίτερο χώρο για να παρακολουθήσουν την προβολή παιδοφιλικού υλικού. Παιδική πορνογραφία δηλαδή, σε συνέδριο προς χάριν της επιστήμης. Η μισή αίθουσα ακολούθησε και άλλη μισή βγήκε έξω, στο «επίσημο» διάλλειμα, όπου εμβρόντητοι παρακολουθούσαμε καθηγητή από το πάνελ να την «πέφτει» κανονικά σε φοιτήτρια και να την καλεί για να της δείξει ανάλογο υλικό.

Αλλά ας δούμε τα στοιχεία. Η έρευνα που αναφέρεις αφορά μια χρηματοδοτημένη έρευνα στις φυλακές της Τρίπολης. Τριάντα επτά (37) άτομα εξετάσθηκαν. Μόνο 37, όταν από τα περιστατικά της σεξουαλικής κακοποίησης δεν αποκαλύπτεται ούτε το 5%. Όταν από αυτά που αποκαλύπτονται, ελάχιστα καταλήγουν και ελάχιστα κατέληξαν στην συγκεκριμένη φυλακή και βέβαια στην έρευνα αυτή ουδόλως ελήφθη υπόψη της και μελετήθηκε το ψυχιατρικό πορτρέτο της τεράστιας μάζας των διακινητών παιδικής πορνογραφίας. Ασύγκριτα τα μεγέθη. 37 κρατούμενοι σε σχέση με τους χιλιάδες ελευθέρους παιδόφιλους.

Αλλά για να είμαστε σοβαροί, αν ψάξετε στο site Archive, θα βρείτε παλιότερη μελέτη του κυρίου Γιωτάκου, με τεράστια βιβλιογραφία, με τίτλο: «Παιδοφιλία: Αιτιολογία - Εκτίμηση – Αντιμετώπιση», όπου παρατίθενται στοιχεία ξένων ερευνητών σε αλλεπάλληλες χρονιές και διατυπώνεται το εξής: «Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ευρήματα σχετικά με την ψυχοπαθολογία των ατόμων αυτών. Βρέθηκε ότι λιγότεροι από 5% πάσχουν από ψυχωτική συνδρομή, ενώ η κύρια διάγνωση σε επίπεδο προσωπικότητας είναι η διαταραχή προσωπικότητας ψυχοπαθητικού τύπου. Οι Abel et al (1985) όμως βρήκαν ότι μόνο 12% αυτών που παρακολουθούνταν στα εξωτερικά ιατρεία είχαν διάγνωση διαταραχής προσωπικότητας ψυχοπαθητικού τύπου, ενώ οι Serin et al (1994), βρήκαν ότι 7,5% μόνο σκόραραν υψηλά στην κλίμακα ψυχοπαθητικότητας του Hare.»

5 έως 12% από τους παιδόφιλους που παρακολουθούσαν είχαν κάποιο πρόβλημα. 5 έως 12%. Δηλαδή από τους 100 οι 7,5 ήταν ας πούμε ψυχωσικοί. Οι υπόλοιποι ήταν μια χαρά.

Μια χαρά είναι, φίλε μας, αυτοί όλοι οι κακοποιοί. Γνωρίζουν τι κάνουν, απλά πιστεύουν ότι δεν θα συλληφθούν, ότι είναι μάγκες και πωρώνονται και το εντάσσουν στην ζωή τους, κανονικά, όπως οι καπνιστές το τσιγάρο.

Ελεύθερα, χωρίς προδιάθεση, βλέπουν, ανταλλάσουν υλικό, αγοράζουν υλικό, νοικιάζουν ζωές, σκοτώνουν ψυχές.

Αυτοί είναι οι παιδόφιλοι, οι ΠΑΙΔΟΒΑΤΕΣ και δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό.

Περί αδικίας

Εἰ δ’ ἀναγκαῖον εἲη ἀδικεῖν ἢ ἀδικεῖσθαι, ἑλοίμην ἂν μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ἢ ἀδικεῖν

Αν βρεθώ στην ανάγκη να επιλέξω μεταξύ του να αδικήσω ή να αδικηθώ θα προτιμούσα να αδικηθώ

(Πλάτωνος, Γοργίας, 469γ)

Σε κάποια στιγμή της ζωής όλοι μας βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα αυτό.

Πολλοί στήνουν παγίδες, πλεκτάνες εναντίον μας προκειμένου να μας αφαιρέσουν αυτά που δικαιούμαστε.

Τότε στην κρίσιμη στιγμή, από ένστικτο, επιδιώκουμε να αποφύγουμε τη σε βάρος μας αδικία ή από ένστικτο οδηγούμαστε σε θεμιτή άμυνα και σωστά πράττουμε.

Σωστά, αν είναι ισχυροί οι αδικούντες. Τότε υφιστάμεθα την πίκρα και τα συνεπακόλουθα των αδίκων ενεργειών τους.

Το θετικό, το πολύτιμο κρατούμενο για τον αδικούμενο, όταν έχει παιδεία και μπορεί να βλέπει φιλοσοφημένα της ζωής τα αντίξοα, είναι η αγαθή συνείδηση.

Η δικαιολογημένη πίκρα του, σε καμιά περίπτωση δεν του στερεί τον ύπνο του δικαίου. Ελαφριά είναι η καρδιά του.

«Πάλεψα, σκέφτεται, «με πολέμησαν, με αδίκησαν, η δική μου συνείδηση είναι ήσυχη».

Ένας τέτοιος Άνθρωπος, με τέτοιο πνευματικό οπλοστάσιο, ούτε την ανταπόδοση της αδικίας θα σκεφτεί, ούτε, βέβαια, θα σχεδιάσει, θα σκαρφιστεί δόλιους τρόπους, προκειμένου να πάρει το δίκιο άλλων.

«Ας αδικηθώ», θα φωνάξει, «δεν πρόκειται να αδικήσω σκόπιμα κανέναν, ας αδικηθώ, μικρό το κακό μπροστά στον ταραγμένο ύπνο του δόλιου».

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι δεν με αδικεί κάποιος ισχυρός. Απλά μια επιλογή μου, μια απόφαση προς το συμφέρον μου, ενδεχομένως να αδικεί να αδικεί κάποιον άλλον.

Έχω προσόντα, ο άλλος έχει περισσότερα, και το γνωρίζω, αν διεκδικήσω θέση που ανήκει σ' αυτόν, αδικώ.

Πιστεύω ότι πρέπει να διεκδικούμε, με τις επιλογές μου δεν αδικώ πάντα; αλλά αν αντιληφθούμε ότι αδικήσαμε κάποιον που έχει ανάγκη, πρέπει να επανορθώσω. Τότε θα πρέπει ίσως να αδικήσω τον εαυτό μου έναντι του άλλου.

Λεπτά ζητήματα αυτά, λεπτότατα, αλλά αν θέλω να είμαι σωστός, επιλέγω να «ρίξω» εμένα, παρά να αδικήσω. Γιατί, όμως να το κάνω αυτό; Μα για να μπορώ να είμαι ήσυχος, να έχω γαλήνη.

Όταν έχουμε διάθεση να αδικήσουμε, σκόπιμα υποτιμάμε τον άλλον, μέσα μας εννοώ, για να χρυσώσουμε το χάπι και πολλές φορές βγαίνουμε και επιτιθέμενοι στην περίπτωση αυτή, νομίζω ότι πρόκειται για κατάφωρη αδικία.

Αν έχω ένα παγωτό σοκολάτα, ξέρετε, αυτό σε μεγάλο μπολ, με 2-3 μπάλες σοκολάτας και από πάνω σιρόπι σοκολάτας πιο σκουρόχρωμης, περιχυμένο, και το έχω μπροστά μου, και μ’ ένα μακρύ κουταλάκι πιέζω τις άκρες του για να λιώσει και ετοιμάζω τον ουρανίσκο μου να γευτεί την πανδαισία, … και ένα άλλο παιδάκι δεν έχει φάει ποτέ και δεν του δίνω τότε κάνω αδικία.

Άμα έχω πολλά και οι άλλοι δεν έχουν τότε δεν αδικώ αυτούς που δεν έχουν;

Αδικίες, μάλιστα αδικίες, προδοσίες απέναντι σε μας και σε όλους όσους εκμεταλλευτήκαμε για να αποκτήσουμε τα πολλά.

Άμα πάρω από κάποιον κάτι, άμα αρπάξω κάτι, άμα κλέψω αλλά ακόμη και αν δεν δώσω σε κάποιον που δεν έχει τότε κάνω αδικία.

Τι θα τον κάνω όλη αυτή την αλόγιστη συσσώρευση πλούτου, τι θα κάνω μ’ αυτή την εμμονή να μαζεύω να μαζεύω να μαζεύω; Σκόνη στο άνεμο είναι όλα. Όλα εξαφανίζονται όλα.

Μόνο ένα πράγμα μένει, ένα, ακούστε άνθρωποι, μόνο η αγάπη μένει. Τ’ άλλα όλα σκόνη στον άνεμο, όπως εμείς που δεν αγαπήσαμε, που δεν μετείχαμε στον αληθινό πλούτο.

Από αγάπη γεννηθήκαμε και αν δεν δώσουμε αγάπη, δυστυχείς θα καταλήξουμε

Εμείς να μη ξέρουμε που να βάλουμε τόσα πράγματα και οι άλλοι να είναι στους δρόμους. Ποτέ να μη λέμε καλά να πάθουν και είναι στον δρόμο. Κανείς δεν ξέρει γιατί βρέθηκε στους δρόμους. Μη κρίνετε τους άλλους, κι αυτό αδικία είναι.

ΔΙΚΑΙΟΣ Ο ΜΗ ΘΕΛΩΝ ΑΔΙΚΕΙΝ, ΟΧΙ Ο ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΕΣΙΝ ΑΦΟΡΜΑΤΑΙ Η ΑΔΙΚΙΑ. Αδικώ όταν έχω διάθεση να αδικήσω. Αδικώ όταν επιθυμώ να αδικήσω.

Και πάνω απ’ όλα: ΟΣΤΙΣ ΑΔΙΚΗΣΕΙ ΠΑΙΔΙΟΝ, ΕΝΟΧΟΣ ΕΝ ΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ. Ένοχος τότε, ένοχος και τώρα. Αυτός ο πωρωμένος που αδίκησε παιδί.

Διότι όπως λέγει ο Σωκράτης: «Όλα δηλ. είναι φανερά εις την ψυχήν, όταν απογυμνωθή από το σώμα, και οι φυσικοί χαρακτήρες της και αι ιδιότητες που απέκτησεν ο άνθρωπος εν τη ενασκήσει πάσης ενεργείας. Όταν λοιπόν φθάσουν προς τον δικαστήν, οι μεν εκ της Ασίας προς τον Ραδάμανθυν, τότε ο Ραδάμανθυς τους σταματά και εξετάζει την ψυχήν του καθενός, χωρίς να γνωρίζη τίνος είναι. Αλλά πολλάκις αυτού του Μεγάλου Βασιλέως λαμβάνων ανά χείρας την ψυχήν ή άλλου οιουδήποτε βασιλέως ή άρχοντος, διακρίνει ότι κανένα μέρος της δεν είναι υγιές, αλλ’ αντιθέτως είναι κατάστικτος από μαστιγώσεις καί γεμάτη ουλές, που είχαν αφήσει εις την ψυχήν κάθε φοράν αι αδικίαι και αι επιορκίαι και όλαι εκείναι αι διαστροφαί εκ του ψεύδους και της αλαζονείας και τίποτε δεν είναι ευθύ, διότι έχει ζήσει έξω από την αλήθειαν· τέλος δε ένεκα της αυθαιρεσίας, της τρυφηλότητος, της αλαζονείας και της ακολασίας δεν απέμεινεν εις αυτήν άλλο τι ή ασυμμετρία και ασχημία. Και τότε, χωρίς να χάνη καιρόν, αποπέμπει αυτήν περιφρονητικώς προς το δεσμωτήριον (τον Τάρταρον), όπου μέλλει να υποστή την προσήκουσαν τιμωρίαν.» Πλάτωνος, Γοργίας, 521a–527e, μτφρ Β.Δ. Κρητικός

Το να κάνουμε, όμως την αυτοκριτική μας, να μη χρεώνουμε σε τρίτους τα παθήματά μας, αλλά να αποδίδουμε στις επιλογές μα τα δεινά είναι ο ευθύς δρόμος, αυτός που καταλαγιάζει την ανησυχία στην ψυχή μας.

Και λέγει παρακάτω ο Σωκράτης: «πρέπει να προφυλαττώμεθα και ν' αποφεύγωμεν μάλλον το αδικείν ή το αδικείσθαι και ότι ο άνθρωπος περισσότερον από ο,τιδήποτε άλλο πρέπει να φροντίζη να είναι ενάρετος, τόσον εις τον ιδιωτικόν του βίον, όσον και εις τον δημόσιον.»

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

            Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος

            Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

            Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος

            Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος

            Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

            Κι εσύ λευκέ άνθρωπε

            Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ

            Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός

            Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος

            Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε

            Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος

            Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος

            Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

            Και λες εμένα έγχρωμο;

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ!!

Από την sothis. 

Πατμιάς του Γένους Εκκλησιαστική Σχολή, 1713

Σας παρακαλούμε θερμά να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα

της Πατμιάδας Εκκλησιαστικής Σχολής:

www.patmias.gr

Σας ευχαριστούμε.-

Ο Σχολάρχης

Μελιανός Ματθαίος

Καθηγητής κλάδου ΠΕ01

Ο ακρωτηριασμός μιας ιστορικής συνείδησης

Του Ευ. Π. Παπανούτσου,

Και στους άλλους τομείς του πνευματικού μας πολιτισμού, ιδιαίτερα όμως στη σφαίρα της Φιλοσοφίας, η παιδεία μας - πρέπει να το ομολογήσομε - πάσχει από ένα είδος πρεσβυωπίας: στέκεται προσηλωμένη στα πολύ μακρινά, στους κλασικούς χρόνους της ελληνικής αρχαιότητας, και τα κοντινά δεν τα βλέπει, ούτε τα λογαριάζει. Σπουδάζομε τα πρώτα σκιρτήματα του φιλοσοφικού στοχασμού στον αρχαίο κόσμο, τα χρόνια που ο Ελληνισμός με την αποικιακή διάπλωση εκτείνεται από τη μιαν άκρη της Μεσογείου έως την άλλη' με υπερηφάνεια (αφού απ' όλους η Φιλοσοφία αναγνωρίζεται γέννημα του ελληνικού πνεύματος) παρακολουθούμε την άνδρωσή της στη γη της Αττικής, με τους τρεις κορυφαίους στοχαστές: το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη' στο τέλος φυλλομετρούμε βιαστικά τις σελίδες των τελευταίων αιώνων της αρχαίας ιστορίας της (κ' εδώ ξεχωρίζουν τρία πάλι ονόματα σχολών Στωϊκοί, Επικούρειοι, Νεοπλατωνικοί) - και κλείνομε τη βίβλο των εθνικών τίτλων. Περ' από το όριο τούτο, το τόσο μακρινό, πιστεύομε ότι δεν είπε τίποτα πια σημαντικό ο ελληνικός λόγος. Τη βυζαντινή σκέψη την προσγράφομε στα «θεολογούμενα», στη χριστιανική Δογματική, και για Φιλοσοφία στους χρόνους που πλάθεται ο νέος Ελληνισμός, στους μαύρους χρόνους της δουλείας, νομίζομε ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση σοβαρή. Τότε -λέμε- από την Αναγέννηση δηλαδή κ' εδώθε, η σκέψη η φιλοσοφική σβήνει στις χώρες τις ελληνικές- η άλλη Ευρώπη παίρνει στα χέρια της την αρχαία κληρονομιά, την αξιοποιεί και με το δημιουργικό έργο της γράφει τη νέα περίοδο της Ιστορίας της Φιλοσοφίας.

Πραγματικά έχει δημιουργηθεί και πλατιά διαδοθεί (και έξω από την Ελλάδα και ανάμεσα μας) ο ιστορικά ανεδαφικός και για τη εθνική μας παιδεία επικίνδυνος μύθος, ότι σ' ολόκληρη τη βυζαντινή περίοδο, ιδίως όμως από τον καιρό που η βυζαντινή αυτοκρατορία αρχίζει οικονομικά και πολιτικά να αποσυντίθεται, καθώς και στους μαύρους για το δύστυχο έθνος μας αιώνες της δουλείας, ο Ελληνισμός χάνει την πνευματική του δημιουργικότητα, πέφτει σιγά-σιγά στην αμάθεια και στη βαρβαρότητα και τίποτα πια αξιόλογο, στην περιοχή της Επιστήμης και της Φιλοσοφίας, δεν παράγει, που να μπορεί να σταθεί κοντά στα εκπληκτικά προϊόντα των χρόνων του αρχαίου κλέους. Γι' αυτό και όταν ανασταίνεται πάλι από τη στάχτη του με την ηρωική πράξη του Εικοσιένα, πνευματικοί και πολιτικοί ηγέτες στρέφονται προς τους κλασικούς αιώνες της ελληνικής αρχαιότητας και εκεί αναζητούν τις βάσεις για να στηρίξουν την παιδεία της ελευθερωμένη· Οι «Αρχαίοι» και οι «Ξένοι», οι Ευρωπαίοι που τους τέσσερις - πέντε τελευταίους αιώνες θαυματούργησαν και δοξάστηκαν στις πνευματικές κατακτήσεις, γίνονται οι δάσκαλοι μας. Το άμεσο εθνικό παρελθόν στην πνευματική μας ιστορία διαγράφεται με μια φοβερή για τις συνέπειες της μονοκοντυλιά. Αφήνοντας την αρχαία Ελλάδα διασκελίζομε βιαστικά και με συγκατάβαση δέκα αιώνες βυζαντινής ιστορίας και, αποστρέφοντας το πρόσωπο με συναίσθημα πικρίας από τους χρόνους της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, προσπαθούμε να ξαναβρούμε τον μετά το Εικοσιένα ελεύθερο εαυτό μας μέσα από την ιταλική, την αγγλική, τη γαλλική Επιστήμη και Φιλοσοφία των τετρακοσίων τελευταίων ετών. Να ξανακολλήσομε στην Ευρώπη γίνεται η έγνοια μας και αγωνιζόμαστε να ανακουφίσομε τον πληγωμένο εθνικό μας εγωισμό με την προσπάθεια ν' αποδείξομε, ότι οι προχωρημένοι στον πολιτισμό Ευρωπαίοι οφείλουν τα φώτα τους στους αρχαίους μας προγόνους.

Πώς δημιουργήθηκε, και ιδίως πώς διαθόθηκε και έπιασε αυτός ο μύθος· πώς η ελεύθερη μετά την εθνική αποκατάσταση πατρίδα έπεσε σ' αυτή τη θανάσιμη πλάνη και έκανε την ασύγγνωστη αδικία να σκίσει με τα ίδια της τα χέρια τόσες εκατοντάδες λαμπρών σελίδων, με αποτέλεσμα να ακρωτηριάσει την πνευματική της ιστορία — αυτό είναι θέμα χωριστό που η ανάπτυξη του δεν έχει θέση μέσα στο πλαίσιο αυτής εδώ της μελέτης. Ένα πάντως είναι βέβαιο: ότι το κακό έγινε, ότι η πλάνη εξακολουθεί σε πολλούς να υπάρχει. Από τη μόρφωση μας απουσιάζει σχεδόν ολόκληρος ο βυζαντινός, ο μεσαιωνικός κόσμος με την ελληνική γραμματεία του και -το χειρότερο ακόμη- απουσιάζει και ο νέος Ελληνισμός, από το 13ο αιώνα και εδώ. Έχομε ανοίξει μια μεγάλη πληγή απάνω στο εθνικό σώμα της πνευματικής μας ιστορίας· τη σταματούμε στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Από κει και πέρα ακρωτηριασμός, απότομη, χάσμα μέγα έως το 1821. Τότε μόνο νομίζομε, ότι αρχίζει πάλι να κελαηδάει η βουβαμένη επί τόσους αιώνες πηγή με τους πρώτους ψάλτες της Ελευθερίας...

Οι συνέπειες αυτής της πλάνης είναι πολλές. Πρώτα-πρώτα αφαιρέσαμε από την παιδεία του Έθνους το στοιχείο που μπορεί να γίνει ο καλύτερος άξονας της και που δικαιολογημένα πρέπει να είναι το καμάρι μας: την ιδέα της ακατάλυτης διάρκειας, της αδιάσπαστης συνέχειας που παρουσιάζει αυτός εδώ ο μικρός και βασανισμένος λαός στη μακρά και γεμάτη από ωραίες σελίδες πνευματική του ιστορία. Και αλήθεια αναμφισβήτητη και χρέος μας εθνικό από τα πρώτα είναι να τονίζομε στις γενεές που έρχονται, για να πάρουν τη θέση τους μέσα στον εθνικό στίβο, ότι ποτέ δεν έπαψε αυτή η φυλή να υπάρχει και να εκδηλώνεται πνευματικά με πρόσωπα και έργα αξιόλογα. Ότι σε όλες τις φάσεις του ιστορικού βίου της τραγούδησε, ερεύνησε και στοχάστηκε, έγραψε και φιλοσόφησε, ζωγράφισε, έπλασε και έχτισε, δηλαδή έζησε και πνευματικά καταξίωσε τη ζωή της, όπως ζουν και πνευματικά καταξιώνουν τη ζωή τους οι λαοί που έχουν και δημιουργούν παράδοση. Μπορεί, σε όλα τα στάδια της μακραίωνης ιστορίας της, τα πνευματικά κατορθώματα της να μη βρίσκονται πάντα στην ίδια γραμμή· άλλοτε να λάμπουν περισσότερο, και άλλοτε λιγότερο. Όμως από ολόκληρο το ιστορικό της παρελθόν, και από το μακρινό και από το πρόσφατο, η παιδεία μας έχει ν' αντλήσει θησαυρούς και μορφωτικά αγαθά περιωπής, για να εκτελέσει το έργο της. Και βαθιά μέσα στην ψυχή των νέων μας να φυτέψει την πεποίθηση, ότι για ένα τουλάχιστο πράγμα μπορούν να υπερηφανεύονται: για το γεγονός ότι και στις καλές και στις μαύρες μέρες της μακρόχρονης ζωής του ο λαός μας αγάπησε το πνεύμα, δηλαδή το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο, και πρόθυμα το υπηρέτησε.

Η δεύτερη συνέπεια της πλάνης είναι ότι, ενώ οι επιστήμονες και γενικά οι μορφωμένοι μας από την ευρωπαϊκή ιστορία των πέντε τελευταίων αιώνων γνωρίζουν πολλούς από τους σημαντικούς, αλλά και πολλούς ή και περισσότερους ασήμαντους Ιταλούς και Γάλλους, Άγγλους και Γερμανούς καλλιτέχνες, λογίους, φιλοσόφους και γενικά πνευματικούς ανθρώπους, αγνοούν πολλούς ασήμαντους, αλλά και περισσότερους σημαντικούς, δικούς μας. Δεν κηρύττω τον πνευματικό σωβινισμό. Και ανόητο είναι να περιορίζει κανείς το πνεύμα και τις κατακτήσεις του μέσα σε ορισμένα εθνικά ή γεωγραφικά σύνορα, και επικίνδυνο γι' αυτόν που θα το κάνει. Ορθό και συμφέρον υπήρξε και είναι για το Έθνος μας να μαθαίνει ξένες γλώσσες και να μελετά τους ξένους ταξιδεύοντας στον τόπο τους ή αγοράζοντας τα βιβλία τους. Πρέπει, και καλά πράττομε, ν' αναζητούμε και να παίρνομε το καλύτερο οπουδήποτε μας προσφέρεται. Γιατί όμως, πριν απευθυνθούμε στους ξένους, ή τουλάχιστον παράλληλα μ' αυτούς, να μη γνωρίσομε και να συμβουλευτούμε τους δικούς μας λογίους και σοφούς - όχι φυσικά τους ασήμαντους, επειδή και μόνο είναι Έλληνες και γράφουν ελληνικά, αλλά τους πολύ σημαντικούς, που βρίσκονται ψυχικά και γλωσσικά κοντά μας και μπορούν να γίνουν λαμπροί δάσκαλοι μας σε πλήθος πράγματα; Με ποια δικαιολογία θα εξακολουθούμε να μελετούμε ή να μεταφράζομε και να εκδίδομε άπειρα ξένα βιβλία (λογοτεχνικά, επιστημονικά, φιλοσοφικά) τρίτης και τέταρτης γραμμής, να καμαρώνομε μάλιστα που ξέρομε τα ονόματα των συγγραφέων και το περιεχόμενο τους, ενώ αδιαφορούμε για συγγραφείς και έργα πρώτης ποιότητας των τελευταίων αιώνων της πνευματικής ιστορίας του έθνους μας, που αξίζουν και πρέπει να γίνουν βάση της παιδείας μας; Η ξενηλασία στην περιοχή του πνεύματος είναι πάντοτε απόδειξη κουφότητας και μικρόνοιας αλλά και η παραμέληση των εθνικών θησαυρών, από άγνοια ή κακήν εκτίμηση της αξίας τους και από υπερτίμηση των ξένων, είναι ίδιο των λαών που δεν σέβονται ή έπαψαν να πιστεύουν στον εαυτό τους.

Πηγή: Άρδην, τ. 54, Ιούνιος – Ιούλιος 2004, σ. 38-39. Απόσπασμα από την εισαγωγή του έργου του, Νεοελληνική Φιλοσοφία, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, σελ. 7-9.

Ευ. Π. Παπανούτσος, 1900-1982, δοκιμιογράφος, παιδαγωγός, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, σφράγισε τα εκπαιδευτικά πράγματα της Ελλάδας με τη διαρκή αγωνιστική παρουσία του και τις πρωτοποριακές ιδέες του ως παιδαγωγός, ως φιλόσοφος, ως διανοητής, ως δάσκαλος και ως άνθρωπος. Η ελληνική παιδεία του οφείλει πολλά.

Ανοικτή επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο

«Δεῦτε πρός με πάντες»

Αθήνα, 26 Ιουνίου 2008

Μακαριότατε,

Η ευφροσύνη μας ήταν μεγάλη στο άγγελμα της ανάδειξης σας ως προκαθήμενου της Ελλα­δικής Εκκλησίας. Ο λόγος που απευθύνατε από του βήματος του Μητροπολιτικού Ναού γέ­μι­σε την ψυχή μας με ελπίδα. Ιδιαίτερα η αναφορά σας στους νέους: «Πρώτο σημείο, που κα­τέ­καιε πάντοτε και συνεχίζει να κατακαίει την καρδιά μου, είναι η μέριμνα για τα νιάτα του τόπου μας. Για τα παιδιά μας, που αισθάνονται συνεχώς προδομένα από την ασυ­νέ­πεια έργων και λόγων· που ασφυκτιούν από έλλειψη πνευματικού οξυγόνου· που γί­νο­νται έρμαια της ιδιοτέλειας ημών των μεγαλυτέρων· που πεινούν για αλήθεια και ζωή και διψούν για όραμα και ελπίδα. Σε αυτούς τους νέους και τις νέες θέλω να απευθυνθώ άμε­σα και προσωπικά.»

Όλοι γνωρίζουν ότι οι σκέψεις σας για τα έργα κοινωνικού χαρακτήρα που επιθυμείτε να υλο­ποιήσετε, είναι, ουσιαστικά, όσα είχατε προαναγγείλει στον ενθρονιστήριο λόγο σας. Όλοι γνωρίζουν ότι θέλετε να κάνετε πράξη αυτά που είχατε πει. Τότε είχατε τονίσει πως είναι «ασύμβατο να ονομάζεσαι χριστιανός και να μη νοιάζεσαι για τον άρρωστο, τον φυ­λα­κισμένο, τον αναξιοπαθούντα, τον γυμνό, τον πεινασμένο, τον φτωχό, τον βασα­νι­σμένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον στιγματισμένο για την ψυχική του αρ­ρώστια. Τον κάθε ταλανιζόμενο αδελφό μας. Κι αυτό για έναν και μοναδικό λόγο: Ό,τι προ­σφέ­ρου­με σε καθέναν από αυτούς που ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί ελαχίστους αδελφούς του, το προσφέρουμε στον ίδιο τον Χριστό».

Μακαριότατε,

Αν κάποιος είχε να επισκεφθεί την Αθήνα για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες θα θαύμαζε αφ' ενός την νέα της όψη, αλλά θα λυπόταν βαθύτατα από τη μοναξιά της νεολαίας του 2008. Έλ­λειμ­μα ιδεών, αξιών, στόχων αφαιρεί κάθε προοπτική από τους νέους μας. Δε βρίσκουν κα­νέ­να νόημα στη ζωή τους. Η αποξένωση και η αλλοτρίωση κάνουν τα νιάτα να ψυχορ­ρα­γούν. Η απέραντη μοναξιά. Και τα ναρκωτικά στην πόρτα τους. Το εμπόριο ναρκωτικών ανθεί. Το καταφύγιο στην μοναξιά τους.

Δεν είναι δυνατόν, δεν πρέπει να συνεχισθεί αυτό, Άγιοι Πατέρες. Από την Πολιτεία δεν έχουν οι νέοι ΤΙΠΟΤΑ να περιμένουν. Ο αριθμός των χρηστών που περιμένουν τη σειρά τους για απεξάρτηση, φτάνει τους 5.000 πανελλαδικά, ενώ ο χρόνος αναμονής αγγίζει τα πέντε χρό­νια. Ακόμη και η δεύτερη λίστα με τα «επείγοντα» περιλαμβάνει ήδη 1.000 χρήστες, με έναν χρόνο αναμονή! Το τραγικό είναι ότι μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται πραγματικά επεί­γο­ντα περιστατικά, όπως ασθενείς με AIDS, καρκινοπαθείς και έγκυες. Και το πλήθος των χρη­στών αυτών, αφορά μόνον αυτούς που βρήκαν το κουράγιο να ζητήσουν υποστήριξη. Σύμ­φωνα με την ετήσια έκθεση του Ε.Κ.ΤΕ.Π.Ν., ο αριθμός των προβληματικών χρηστών πα­ρα­μένει στις 20.000 περίπου και των χρηστών ενέσιμων ναρκωτικών, μεγαλύτερος από 9.000. Ολό­κλη­ρες περιοχές της πρωτεύουσας αποκτούν χαρακτηριστικά γκέτο, ενώ η υπό-χρη­μα­τοδότηση από τον ΟΚΑΝΑ των Κέντρων Πρόληψης, προκαλεί διάρρηξη της αλυσίδας ενη­μέ­ρωση - πρόληψη - θεραπεία. Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά αποτελεί ένα από τα σοβα­ρό­τερα προβλήματα Δημόσιας Υγείας. Το να μην παρέχουμε θεραπεία σε αυτούς τους αν­θρώ­πους και το να τους εγκαταλείπουμε στην εξαθλίωση για τόσο καιρό, καθιστά ακόμη πιο δύ­σκολη την ανταπόκρισή τους στα θεραπευτικά προγράμματα. Οι συνέπειες είναι πολλές. Με­τα­δίδονται μολυσματικές ασθένειες, όπως ηπατίτιδες και AIDS, ενώ οι χρήστες προ­βαί­νουν σε εγκληματική δράση, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Και οι νέοι μας καταρρέουν.

Μακαριότατε,

η νεολαία μας, σας εκλιπαρεί, το συντομότερο τα λόγια σας να γίνουν πράξεις. Σε κάθε σας δια­δρομή με το μετρό θα δείτε, σε κάποιο βαγόνι, ένα νέο να καταρρέει. Εμείς το είδαμε στο μετρό, το είδαμε σε κάθε γειτονιά, στις πλατείες, στα εγκαταλειμμένα κτίρια. Τα παιδιά να πεθαίνουν. Στα σχολεία καραδοκούν οι έμποροι του θανάτου, ακόμα και στο στρατό τα παιδιά μας χάνουν την ψυχή τους.

Εγκα­ταλείψατε το σχέδιο περί συνοδικού μεγάρου και υποσχεθήκατε ότι θα προχωρήσετε στην ίδρυση Κέντρου Απεξάρτησης υπό την αιγίδα της Εκκλησίας. Είναι η μόνη ελπίδα για τους νέους μας. Από τα χρόνια της μητροπολιτικής σας δράσης, γνωρίζουμε τον διακαή σας πόθο για την ίδρυση Εθνικού Κέντρου Απεξάρτησης. Ιδρύσατέ το, ήρθε η ώρα, οι καιροί ου μενετοί.

Άγιοι Πατέρες,

το σχήμα σας παραπέμπει στη δική Του Αγάπη, την Εσταυρωμένη Αγάπη. Μόνον σεις μπο­ρεί­τε. Για να απεξαρτηθούν οι νέοι δεν αρκούν τα φάρμακα και οι ψυχίατροι, έχουν ανάγκη από ΟΡΑΜΑ, που μόνον η Εκκλησία μπορεί να εμπνεύσει.

Ο κόσμος θα βοηθήσει, πάντα βοηθάει. Οι πλούσιες Μητροπόλεις να βοηθήσουν τις φτωχές. Ο προ­ϋ­πολογισμός του συνοδικού μεγάρου (20 εκατομμύρια ευρώ) να διατεθεί στην ίδρυση του Εθνικού Κέντρου Απεξάρτησης. Ας φτωχύνει η Εκκλησία, θα πλουτίσουν οι ψυχές μας και θα σωθούν τα παιδιά μας.

Εθνικό Κέντρο Απεξάρτησης και ένα Παράρτημα του σε κάθε Μητρόπολη με την επιγραφή:

Εθνικό Κέντρο Απεξάρτησης

Παράρτημα

«Δεῦτε πρός με πάντες»

Με αγάπη και σεβασμό

Το χαμομηλάκι

Κίνημα Πολιτών για το κακοποιημένο παιδί

http://www.hamomilaki.gr/

 

Κοινοποιείται:

Παναγιότατο Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο

Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης

Σεβασμιότατους Μητροπολίτες

Αρχιγραμματέα Ιεράς Συνόδου

--
Ανάρτηση Από τον/την hamomilaki ♂ στο Το χαμομηλάκι τη 6/23/2008 07:15:00 πμ

Εθνικό Κέντρο Απεξάρτησης

«Δεῦτε πρός με πάντες»

Αθήνα, 26 Ιουνίου 2008

Μακαριότατε,

Η ευφροσύνη μας ήταν μεγάλη στο άγγελμα της ανάδειξης σας ως προκαθήμενου της Ελλα­δικής Εκκλησίας. Ο λόγος που απευθύνατε από του βήματος του Μητροπολιτικού Ναού γέ­μι­σε την ψυχή μας με ελπίδα. Ιδιαίτερα η αναφορά σας στους νέους: «Πρώτο σημείο, που κα­τέ­καιε πάντοτε και συνεχίζει να κατακαίει την καρδιά μου, είναι η μέριμνα για τα νιάτα του τόπου μας. Για τα παιδιά μας, που αισθάνονται συνεχώς προδομένα από την ασυ­νέ­πεια έργων και λόγων· που ασφυκτιούν από έλλειψη πνευματικού οξυγόνου· που γί­νο­νται έρμαια της ιδιοτέλειας ημών των μεγαλυτέρων· που πεινούν για αλήθεια και ζωή και διψούν για όραμα και ελπίδα. Σε αυτούς τους νέους και τις νέες θέλω να απευθυνθώ άμε­σα και προσωπικά.»

Όλοι γνωρίζουν ότι οι σκέψεις σας για τα έργα κοινωνικού χαρακτήρα που επιθυμείτε να υλο­ποιήσετε, είναι, ουσιαστικά, όσα είχατε προαναγγείλει στον ενθρονιστήριο λόγο σας. Όλοι γνωρίζουν ότι θέλετε να κάνετε πράξη αυτά που είχατε πει. Τότε είχατε τονίσει πως είναι «ασύμβατο να ονομάζεσαι χριστιανός και να μη νοιάζεσαι για τον άρρωστο, τον φυ­λα­κισμένο, τον αναξιοπαθούντα, τον γυμνό, τον πεινασμένο, τον φτωχό, τον βασα­νι­σμένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον στιγματισμένο για την ψυχική του αρ­ρώστια. Τον κάθε ταλανιζόμενο αδελφό μας. Κι αυτό για έναν και μοναδικό λόγο: Ό,τι προ­σφέ­ρου­με σε καθέναν από αυτούς που ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί ελαχίστους αδελφούς του, το προσφέρουμε στον ίδιο τον Χριστό».

Μακαριότατε,

Αν κάποιος είχε να επισκεφθεί την Αθήνα για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες θα θαύμαζε αφ’ ενός την νέα της όψη, αλλά θα λυπόταν βαθύτατα από τη μοναξιά της νεολαίας του 2008. Έλ­λειμ­μα ιδεών, αξιών, στόχων αφαιρεί κάθε προοπτική από τους νέους μας. Δε βρίσκουν κα­νέ­να νόημα στη ζωή τους. Η αποξένωση και η αλλοτρίωση κάνουν τα νιάτα να ψυχορ­ρα­γούν. Η απέραντη μοναξιά. Και τα ναρκωτικά στην πόρτα τους. Το εμπόριο ναρκωτικών ανθεί. Το καταφύγιο στην μοναξιά τους.

Δεν είναι δυνατόν, δεν πρέπει να συνεχισθεί αυτό, Άγιοι Πατέρες. Από την Πολιτεία δεν έχουν οι νέοι ΤΙΠΟΤΑ να περιμένουν. Ο αριθμός των χρηστών που περιμένουν τη σειρά τους για απεξάρτηση, φτάνει τους 5.000 πανελλαδικά, ενώ ο χρόνος αναμονής αγγίζει τα πέντε χρό­νια. Ακόμη και η δεύτερη λίστα με τα «επείγοντα» περιλαμβάνει ήδη 1.000 χρήστες, με έναν χρόνο αναμονή! Το τραγικό είναι ότι μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται πραγματικά επεί­γο­ντα περιστατικά, όπως ασθενείς με AIDS, καρκινοπαθείς και έγκυες. Και το πλήθος των χρη­στών αυτών, αφορά μόνον αυτούς που βρήκαν το κουράγιο να ζητήσουν υποστήριξη. Σύμ­φωνα με την ετήσια έκθεση του Ε.Κ.ΤΕ.Π.Ν., ο αριθμός των προβληματικών χρηστών πα­ρα­μένει στις 20.000 περίπου και των χρηστών ενέσιμων ναρκωτικών, μεγαλύτερος από 9.000. Ολό­κλη­ρες περιοχές της πρωτεύουσας αποκτούν χαρακτηριστικά γκέτο, ενώ η υπό-χρη­μα­τοδότηση από τον ΟΚΑΝΑ των Κέντρων Πρόληψης, προκαλεί διάρρηξη της αλυσίδας ενη­μέ­ρωση - πρόληψη - θεραπεία. Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά αποτελεί ένα από τα σοβα­ρό­τερα προβλήματα Δημόσιας Υγείας. Το να μην παρέχουμε θεραπεία σε αυτούς τους αν­θρώ­πους και το να τους εγκαταλείπουμε στην εξαθλίωση για τόσο καιρό, καθιστά ακόμη πιο δύ­σκολη την ανταπόκρισή τους στα θεραπευτικά προγράμματα. Οι συνέπειες είναι πολλές. Με­τα­δίδονται μολυσματικές ασθένειες, όπως ηπατίτιδες και AIDS, ενώ οι χρήστες προ­βαί­νουν σε εγκληματική δράση, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Και οι νέοι μας καταρρέουν.

Μακαριότατε,

η νεολαία μας, σας εκλιπαρεί, το συντομότερο τα λόγια σας να γίνουν πράξεις. Σε κάθε σας δια­δρομή με το μετρό θα δείτε, σε κάποιο βαγόνι, ένα νέο να καταρρέει. Εμείς το είδαμε στο μετρό, το είδαμε σε κάθε γειτονιά, στις πλατείες, στα εγκαταλειμμένα κτίρια. Τα παιδιά να πεθαίνουν. Στα σχολεία καραδοκούν οι έμποροι του θανάτου, ακόμα και στο στρατό τα παιδιά μας χάνουν την ψυχή τους.

Εγκα­ταλείψατε το σχέδιο περί συνοδικού μεγάρου και υποσχεθήκατε ότι θα προχωρήσετε στην ίδρυση Κέντρου Απεξάρτησης υπό την αιγίδα της Εκκλησίας. Είναι η μόνη ελπίδα για τους νέους μας. Από τα χρόνια της μητροπολιτικής σας δράσης, γνωρίζουμε τον διακαή σας πόθο για την ίδρυση Εθνικού Κέντρου Απεξάρτησης. Ιδρύσατέ το, ήρθε η ώρα, οι καιροί ου μενετοί.

Άγιοι Πατέρες,

το σχήμα σας παραπέμπει στη δική Του Αγάπη, την Εσταυρωμένη Αγάπη. Μόνον σεις μπο­ρεί­τε. Για να απεξαρτηθούν οι νέοι δεν αρκούν τα φάρμακα και οι ψυχίατροι, έχουν ανάγκη από ΟΡΑΜΑ, που μόνον η Εκκλησία μπορεί να εμπνεύσει.

Ο κόσμος θα βοηθήσει, πάντα βοηθάει. Οι πλούσιες Μητροπόλεις να βοηθήσουν τις φτωχές. Ο προ­ϋ­πολογισμός του συνοδικού μεγάρου (20 εκατομμύρια ευρώ) να διατεθεί στην ίδρυση του Εθνικού Κέντρου Απεξάρτησης. Ας φτωχύνει η Εκκλησία, θα πλουτίσουν οι ψυχές μας και θα σωθούν τα παιδιά μας.

Εθνικό Κέντρο Απεξάρτησης και ένα Παράρτημα του σε κάθε Μητρόπολη με την επιγραφή:

Εθνικό Κέντρο Απεξάρτησης

Παράρτημα

«Δεῦτε πρός με πάντες»

Με αγάπη και σεβασμό

Το χαμομηλάκι

Κίνημα Πολιτών για το κακοποιημένο παιδί

http://www.hamomilaki.gr/

Κοινοποιείται:

- Παναγιότατο Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο

- Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης

- Σεβασμιότατους Μητροπολίτες

- Αρχιγραμματέα Ιεράς Συνόδου

Η αναισχυντία της παιδεραστίας

«ὃς δ᾽ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης»

Όποιος όμως σκανδαλίσει ένα από τα μικρά αυτά παιδιά, που πιστεύουν σ΄ εμένα, του συμφέρει να κρεμαστεί στο σβέρκο του μια μεγάλη μυλόπετρα και να καταποντιστεί στ΄ ανοιχτά της θάλασσας.

Ματθ. ιη΄6

Δεν πρόκειται για συνηθισμένο φαινόμενο ηθικού ξεπεσμού. Βρισκόμαστε μπροστά σε κατάντημα αδιαντροπιάς και αναισχυντίας που ξεπερνά τα όρια της νοσηρής φαντασίας.

«Γιατροί, επιχειρηματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνθρωποι «υπεράνω υποψίας» περιλαμβάνονται στην ογκωδέστατη δικογραφία που σχημάτισε το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για κατοχή και διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας, με βιασμούς ακόμη και βρεφών….»

Μπροστά σε ένα βρέφος, σ΄ ένα οποιοδήποτε μικρό παιδί, στέκεται με αγάπη, τρυφερότητα και σεβασμό κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Μονάχα μια τερατώδης ύπαρξη, διεστραμμένα πωρωμένη, μπορεί βάναυσα να κακοποιεί την αθωότητα.

Οι φυσικοί αυτουργοί να αναζητηθούν και παραδειγματικά να τιμωρηθούν. Δεν αρκεί όμως. Οι ένοχοι είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. Ένοχη είναι μια ολόκληρη τοξινωμένη κοινωνία που ναρκώνει συνειδήσεις, νεκρώνει ψυχές, δυναμιτίζει αισθήματα ιερά, γκρεμίζει ιδανικά. Ένοχοι είναι όλοι, όσοι συστηματικά προωθούν τη σαρκολατρεία και απεργάζονται τον εκμαυλισμό, τον εκμηδενισμό της ψυχής. 

Όλοι μας, ως κοινωνία να αφυπνισθούμε και αναχώματα υγείας να υψώσουμε που θα συγκρατούν το θολό ρεύμα του πανσεξουαλισμού, που απειλεί να παρασύρει στα ακάθαρτα νερά του και το τελευταίο ίχνος ντροπής.

Επιτέλους, να περιοριστεί η υποτίμηση της αξιοπρέπειας, ο εξευτελισμός της προσωπικότητας, ο εκφυλισμός της ψυχής, η λεηλασία της αγνότητας.

--
Ανάρτηση Από τον/την Melissa στο Το χαμομηλάκι τη 6/20/2008 11:07:00 μμ